ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
του Γιώργου Αμυρά*
Φίλοι και γνωστοί με ρωτάνε το ίδιο πράγμα: «πως είναι εκεί στο δημοτικό συμβούλιο; Ψιλομπάχαλο;».
Το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας λοιπόν είναι σα μια μικρή Βουλή.
Απ’ τη μια μεριά τα έδρανα της «κυβέρνησης» με τους συμβούλους του Καμίνη, απ’ την άλλη της «αντιπολίτευσης» με τις πέντε παρατάξεις κατά σειρά εκλογικής δύναμης και στη μέση το τριμελές προεδρείο του συμβουλίου. Εκεί πλέον κάθεται και ο δήμαρχος εγκαταλείποντας το ξεχωριστό υπερυψωμένο έδρανο που τον έκανε να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα αλλά κυρίως να μη μπορεί λόγω αποστάσεως να συνεννοείται με τον πρόεδρο όταν ήθελε να περάσει κάποια γραμμή.
Και μόνο η χωροταξία των δημοτικών παρατάξεων αδικεί τον αθηναίο πολίτη. Στο μυαλό και τα μάτια του προεδρείου (αλλά απ’ ότι διαπίστωσα και της συντριπτικής πλειονότητας των συμβούλων), όταν λέει κάτι η «εξουσία» ......
....διαφωνεί σχεδόν αντανακλαστικώς η «αντιπολίτευση» και το αντίστροφο. Αυτό συμβαίνει ακόμη κι όταν δεν έχει καν τοποθετηθεί η μία απ’ τις δύο πλευρές. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αρκετές φορές το προεδρείο δεν μπαίνει καν στον κόπο να ζητήσει την ψήφο της «αντιπολίτευσης», του αρκεί ότι η «εξουσία» ψήφισε και αναφέρει: «εγκρίνεται ή απορρίπτεται κατά πλειοψηφία»! Έτσι έχει συμβεί να τσουβαλιάζεται η δική μου ψήφος (χωρίς καν να έχω ψηφίσει) με των υπολοίπων παρατάξεων ακόμη κι αν θέλω να ψηφίσω διαφορετικά.
Θα προτείνω να κάθονται διάσπαρτα οι σύμβουλοι (εφόσον το επιθυμούν), ανακαταμένοι μεταξύ τους ώστε να «μάθουν» να συνεργάζονται και να σκέφτονται με γνώμονα την πόλη και όχι το παραταξιακό (για να μην πω κομματικό) συμφέρον. Πρακτικώς θα είναι δύσκολο να πάρουν γραμμή, ενώ τώρα ένα νεύμα αρκεί για να μπουν στη σειρά.
Το δεύτερο που όλοι με ρωτάνε είναι για τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής. Εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν. Ο κ. Μιχαλολιάκος αντιμετωπίζεται εντός της αιθούσης ως ο «αποσυνάγωγος». Μου έκανε μεγάλη και άσχημη εντύπωση όταν στην πρώτη κιόλας συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου πήγα να τον γνωρίσω κι αμέσως εισέπραξα από πολλούς δημοτικούς συμβούλους αρνητικές αντιδράσεις: «Γιατί μιλάς στο φασίστα; Μακριά απ’ αυτόν!»
Γιατί ρε παιδιά έχει ιλαρά; τους απάντησα. Λες και η κοινωνική γνωριμία μαζί του (δεδομένου ότι τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο) θα με κάνει και μένα χρυσαυγίτη!
Κάποια στιγμή, η γυναίκα του κ. Μιχαλολιάκου, μου λέει: κ. Αμυρά πήραμε και μεις ποδήλατο αλλά ο Νίκος δεν κάνει.
- Γιατί κ. Μιχαλολιάκο, ντρέπεστε;
- Με τέτοια κοιλιά δεν μπορώ να κάνω πάνω από εκατό μέτρα!
- Μα για να ρίξετε την κοιλιά πρέπει να κάνετε ποδήλατο.
- Μπα δύσκολο μου φαίνεται.
- Πάμε να κάνουμε μαζί μια μέρα να σας μάθω τα κόλπα ώστε να μην κουράζεστε, του λέω κι εκείνος το δέχτηκε.
Τότε λοιπόν ένας δημοσιογράφος γυρνάει και λέει, φάτσα κάρτα στον Μιχαλολιάκο: να τον ρίξεις σε κανα χαντάκι τον φασίστα, και του απαντάω: όποιος κάνει ποδήλατο γίνεται καλύτερος άνθρωπος.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο φασιστικός χαιρετισμός του κ. Μιχαλολιάκου ήταν μια βάρβαρη κίνηση που απλώς επιβεβαίωσε ότι οι ακρότητες δεν ταιριάζουν στην Αθήνα όσο κι αν αυτή υποφέρει από την εξωφρενική λαθρομετανάστευση και το έγκλημα.
Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές του δήμου πως είναι;
Ο κ. Καμίνης μου φαίνεται, προς το παρόν τουλάχιστον, κάπως άτολμος, σα να δίνει την εντύπωση ότι ακόμη ψάχνεται. Δεν τον αδικώ γιατί προφανώς αλλιώς τα περίμενε κι αλλιώς τα βρήκε. Εάν όντως βρήκε σκελετούς στη ντουλάπα όπως υπαινίσσεται, θα τον συμβούλευα να μη διστάσει να τα βγάλει όλα στη φόρα. Επίσης θα τον συμβούλευα να βγάλει το σακάκι του νομικού και να φορέσει τη φόρμα εργασίας του δημάρχου, αυτό περιμένει ο κόσμος από εκείνον.
Ο κ. Κακλαμάνης είναι μεγάλη γάτα. Χειρίζεται τα θέματα του δημοτικού συμβουλίου με τρομερή άνεση, είναι ρήτορας και πολύ επιθετικός προς τον δήμαρχο. Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές μπλοφάρει και παρασύρει σε παγίδες τον «αντίπαλο», ωστόσο η υπερβολική του σιγουριά τον έφερε στην αντιπολίτευση. Καμιά φορά η γάτα μετατρέπεται σε θήραμα...
Για μένα μεγάλη έκπληξη ήταν ο Νίκος Σοφιανός του ΚΚΕ. Τον είχα γνωρίσει κατά την προεκλογική περίοδο στην εκπομπή του Χατζηνικολάου αλλά δεν είχα πιάσει το εύρος της δυναμικής του. Είναι πάντοτε πολύ καλά ενημερωμένος και εννοείται ότι σ’ ένα βαθμό βάζει την κασέτα του κομματικού λόγου να τρέχει. Ωστόσο στα ξαφνικά σου πετάει κάτι πολύ συγκεκριμένο και ουσιαστικό όπως για παράδειγμα την έλλειψη αποχέτευσης και κοινωφελών δικτύων στην εργατική γειτονιά του Μαρκόνι στο Βοτανικό οδηγώντας τη δημοτική αρχή σε αμηχανία και δέσμευση ότι θα πράξει τα δέοντα.
Καλά όλα αυτά, αλλά γίνεται δουλειά; Εσύ καταφέρνεις να κάνεις κάτι;
Φυσικά! Μέσα σε 60 μέρες καταφέραμε να οδηγήσουμε σε συνεργασία όλες τις παρατάξεις και πετύχαμε με τη βοήθεια των πολιτών εντός και εκτός του δημοτικού συμβουλίου:
- τη δέσμευση ότι το Καφενείο του Πικιώνη στου Φιλοπάππου θα επαναλειτουργήσει και μάλιστα με πρωτόγνωρο καθεστώς για τα ελληνικά δεδομένα: να μη δοθεί σε μεγαλοεπιχειρηματίες αλλά να προτιμηθεί σύμπραξη ανέργων και ρητή δέσμευση ότι ο καφές και τα προϊόντα θα κοστίζουν το πολύ 1 ευρώ!
- την είσοδο του ποδηλάτου στο μετρό έστω και με χρονικούς περιορισμούς μέχρι να το συνηθίσει ο κόσμος και να επεκταθεί όπως έγινε με τον ηλεκτρικό και το τραμ.
- την είσοδο του ποδηλάτου στη ζωή της πόλης με την πρόταση για τους δύο πρώτους ποδηλατόδρομους από την Ακαδημία Πλάτωνος στην Τεχνόπολη και το Ζάππειο και από το παρκάκι του Ερρίκος Ντυνάν στο πάρκο της Ριζαρείου μέσω της Μιχαλακοπούλου, την προετοιμασία συστήματος ενοικίασης κοινόχρηστων ποδηλάτων στο κέντρο της πόλης για τουρίστες και κατοίκους, τη χρήση ποδηλάτων από τη δημοτική αστυνομία προκειμένου να προλαμβάνονται οι παραβάσεις σε πλατείες και πεζόδρομους και όχι απλώς να κόβονται κλήσεις.
- τη δέσμευση για τη διάσωση του δυναμικού και διεθνώς αναγνωρισμένου για τη δουλειά του, Θεάτρου Κωφών στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Αυτές ήταν οι πρώτες 60 μέρες μας στο δημοτικό συμβούλιο και ποιος ξέρει τί άλλο μας ξημερώνει!
*O Γιώργος Αμυράς είναι δημοσιογράφος, δημοτικός σύμβουλος επικεφαλής της ανεξάρτητης κίνησης πολιτών «Επιμένουμε Αθήνα»._
farmaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου