''ΟΙ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΠΕΡΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ'' - ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ!

έχω δουλέψει και δυο δουλειές.

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Ακούγοντας διάφορους αφελείς να υποστηρίζουν ΣΗΜΕΡΑ στάση πληρωμών η αναδιάρθρωση του χρέους, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Πρώτον, διότι όλοι είναι οπαδοι του κρατισμού και των οποίων οι ιδέες και οι "κοινωνικές ευαισθησίες" (να μοιράζουν δηλ χρήματα που δεν υπήρχαν) μας έφτασαν στα σημερινά χάλια. Κι έπειτα επειδή εισηγούνται βήματα προς μεγαλύτερη ακόμη καταστροφή. 

Ποιός είπε πως αν σταματήσουμε να πληρώνουμε χρέη είμαστε ΟΚ? Αν υποθέσουμε - που δεν είναι βέβαια ακριβές - πως τα έσοδα από φόρους ισούνται με δαπάνες μισθών του κυρίως δημοσίου και συντάξειων (τα λόγια των γνωστών φωστήρων), τίθενται τα ακόλουθα ερωτήματα. Ποιός θα .....
...πληρώσει μισθούς και δαπάνες των ελλειμματικών ΔΕΚΟ? Πως θα καλυφθούν λειτουργικές δαπάνες νοσοκομείων, πανεπιστημίων, Δήμων, φορέων κοινωνικής προστασίας, μουσείων, σταδίων, επιδοτούμενων συγκοινωνιών, αγροτών κλπ, κλπ Τι θα γίνει με εισαγωγές φαρμάκων, τροφίμων και ενέργειας (πετρέλαιο, βενζίνες, θέρμανση, ηλεκτρισμός κλπ); 

Εξυπακούεται πως για μεγάλο διάστημα κανείς δεν θα μας δανείζει, ενώ κάποιος θα πρέπει να βρεί τρόπο να καλύψει τις ζημιές Τραπεζών (για να μην χαθούν οι καταθέσεις του κοσμάκη) και ασφαλιστικών ταμείων, που θα δούν άξαφνα τα ομόλογα που έχουν στα χέρια τους να μηδενίζονται η (στην περίπτωση αναδιάρθρωσης) να κουρεύονται. Δύσκολα τα πράγματα, ε; Κι όχι τόσο απλά, όσο κάποιοι φωστήρες τα εμφανίζουν.
Μοναδική λύση είναι η μείωση δαπανών (κατάργηση άχρηστων κρατικών φορέων) για να κοπεί το έλλειμμα καθώς και η μείωση φόρων και η κατάργηση γραφειοκρατικών διαδικασιών - για να έλθουν επενδύσεις και να υπάρξει επι τέλους ανάπτυξη.
ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ
Όπως σημειώνει ο John Wallis στο σημείωμά του “Government Growth, Income Growth, and Economic Growth”, που περιλαμβάνεται (κεφ. 14) στο βιβλίο των John A. James και Mark Thomas, Capitalism in Context: Essays on Economic Development and Cultural Change in Honor of R.M. Hartwell (University Of Chicago Press, 1994), καμία θεωρία ανάπτυξης που στηρίζεται στην προϋπόθεση πως οι δημόσιες επενδύσεις αποτελούν κρίσιμη παράμετρο για την επίτευξή της, δεν μπορεί ιστορικά να επιβεβαιωθεί. 
Οι πρώτες χώρες που εκβιομηχανίστηκαν δεν χρειάσθηκαν κρατικά χρήματα για να το πετύχουν. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, ούτε η αρχική συσσώρευση κεφαλαίου ούτε και οι συνακόλουθες επενδυτικές δραστηριότητες εξαρτήθηκαν από την ανάμιξη του δημόσιου τομέα. Ακόμα κι εκεί που οι δημόσιες επενδύσεις, πέρα από τις αναγκαίες υποδομές, σημείωσαν επιτυχία στην κινητοποίηση της αναπτυξιακής διαδικασίας (λ.χ. στην Ελλάδα) μακροπρόθεσμα οδήγησαν σε δημοσιονομικά αδιέξοδα (πολλαπλές διαχρονικά κρίσεις με κορυφαία βέβαια την τρέχουσα).
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ http://press-gr.blogspot.com