ο ....Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός, με πλήρες όνομα Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς ή συντετμημένα ΟΣΦΠ, είναι ένα ελληνικό ποδοσφαιρικό σωματείο. Ιδρύθηκε το 1925 στον Πειραιά, και αποτέλεσε το πρώτο τμήμα του ευρύτερου αθλητικού συλλόγου Ολυμπιακός ΣΦΠ.

Είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας κατακτήσει 37 πρωταθλήματα, 24 Κύπελλα Ελλάδος, 4 Σούπερ Καπ και 1 Βαλκανικό Κύπελλο, περισσότερα από κάθε άλλη ελληνική ομάδα. Χαρακτηριστικό είναι πως όλες οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες έχουν αθροιστικά 37 πρωταθλήματα, ενώ είναι και μια από τις τέσσερις ομάδες που δεν έχουν υποβιβαστεί ποτέ από την Α' Εθνική Κατηγορία^[1]. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει φτάσει δύο φορές στα προημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, το 1992-93 στο Κύπελλο Κυπελλούχων και το 1998-99 στο UEFA Champions League. Ο Ολυμπιακός είναι από τα ιδρυτικά μέλη της European Club Association.

Έδρα της ομάδας είναι το Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης στο Φάληρο του Πειραιά. Είναι η πιο δημοφιλής ελληνική ομάδα^[2] με περίπου 2,5 εκατομμύρια φιλάθλους και ήταν η 9η ομάδα παγκοσμίως με τα περισσότερα μέλη το 2006^[3], έχοντας 83.000 εγγεγραμμένους. Έχει διαχρονική και μεγάλη αντιπαλότητα με τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο συναγωνίζεται στο λεγόμενο «ντέρμπι των αιωνίων (αντιπάλων)».

Στο πρωτάθλημα έχει 7 συνεχόμενες κατακτήσεις (1997-2003), 6 (1954-1959), 5 (2005-2009), 4 (1980-1983) και δύο φορές από 3 (1936-1938) και (1973-1975). Στο Κύπελλο κατέκτησε 5 διαδοχικά τρόπαια την περίοδο 1957-61 και 4 διαδοχικά την περίοδο 1951-54. Επίσης έχει κατακτήσει 14 νταμπλ (1947, 1951, 1954, 1957, 1958, 1959, 1973, 1975, 1981, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009), εκ των οποίων 3 διαδοχικά (1957-59).

Ιστορία.....

[Επεξεργασία]Ίδρυση

Κύριο άρθρο: Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς

Ανακοίνωση του τελικού του πρωταθλήματος Πειραιά 1925
πηγή:Εμπρός 17-5-1925

Ο Ολυμπιακός το 1930
πηγή:Εμπρός 22-12-1930

Ο Ολυμπιακός, ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1925^[4] στον Πειραιά, για να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του πολύ ισχυρού, εκείνη την εποχή, Εθνικού, αλλά και αθηναϊκών ομάδων όπως ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ. Προήλθε από συγχώνευση του Πειραϊκού Συνδέσμου με την Πειραϊκή Ένωση, σωματεία που είχαν ιδρυθεί στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Ήταν κατά βάση λαϊκή ομάδα^[5] και δεν άργησε, σε συνδυασμό με τα θετικά αποτελέσματα, να γίνει δημοφιλής στον Πειραιά και έπειτα σε όλη την Ελλάδα.

Ιδρυτικά μέλη του Ολυμπιακού ήταν οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι, Γιάννης, Γιώργος, Ντίνος και Βασίλης, ο Μιχάλης Μανούσκος, ο Νότης Καμπέρος, ο Νίκος Ανδρόνικος, ο Σταύρος Μαραγκουδάκης, ο Δημήτρης Σκλιας, ο Νικόλαος Ζαχαρίας κ.α.^[6] Πρώτος πρόεδρος διετέλεσε ο Μιχάλης Μανούσκος και αντιπρόεδρος ο Νότης Καμπέρος, που ήταν και ο εμπνευστής του ονόματος του συλλόγου. Αρχικά ο Ολυμπιακός αριθμούσε αυστηρά 100 μέλη, από τους οποίους συντάχθηκε και το πρώτο καταστατικό του συλλόγου^[7].

Το ερυθρόλευκο χρώμα ήταν επιλογή του Γιάννη Ανδριανόπουλου, ο οποίος σχεδίασε και την πρώτη φανέλα^[7]. Σύμφωνα με το καταστατικό της ομάδας, το κόκκινο συμβολίζει το πάθος ενώ το λευκό την αγνότητα, το δε έμβλημα του Ολυμπιακού, ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, παραπέμπει στα Ολυμπιακά ιδεώδη^[6]. Πρώτη έδρα του Ολυμπιακού αποτέλεσε το Ποδηλατοδρόμιο, το οποίο ήταν γήπεδο με καρβουνόσκονη ενώ δεν είχε επαρκής εγκαταστάσεις για να φιλοξενήσει τους πολυάριθμους φιλάθλους που το κατέκλυζαν εξ αρχής^[8].

[Επεξεργασία]Πρώτα χρόνια (1925 – 1930)

Από το ξεκίνημά του πραγματοποίησε επιτυχίες που τον ισχυροποίησαν ως σύλλογο. Από το 1925 έως το 1929, η μοναδική ομάδα που κατάφερε να τον νικήσει ήταν ο Παναθηναϊκός δείχνοντας από νωρίς ότι θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος^[9]. Επί τρία συναπτά έτη μάλιστα, 4 Μαρτίου 1926 – 3 Μαρτίου 1929, παρέμεινε αήττητος σε πρωτάθλημα και φιλικά παιχνίδια κάνοντας ρεκόρ^[10]. Πρώτος επίσημος αγώνας που έδωσε στην ιστορία του ήταν με την ομάδα του γαλλικού πολεμικού πλοίου Ζαν ντ' Αρκ, στις 30 Απριλίου 1925 στο Ποδηλατοδρόμιο, την οποία νίκησε με 6-0^[9]. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο νεοσύστατο Πρωτάθλημα Πειραιά, όπου έμελλε να είναι ο πρώτος τίτλος που κατέκτησε η ομάδα. Κατέκτησε το Πρωτάθλημα Πειραιά και τις επόμενες δύο χρόνιες, ενώ ελλείψει εθνικού πρωταθλήματος έδωσε αρκετούς φιλικούς αγώνες με άλλες ομάδες σημειώνοντας μεγάλες νίκες^[9].

Σε φιλικά την περίοδο 1925-26, νίκησε τον Άρη 3-1, τον Ηρακλή 6-1 και 4-0, την ΑΕΚ 5-2 ενώ αναδείχτηκε ισόπαλος στον πρώτο αγώνα με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό 3-3. Η μοναδική ήττα της περιόδου ήταν από τον Παναθηναϊκό με 2-1, στον δεύτερο αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων^[9]. Την περίοδο 1926-27, συνέτριψε τον ΠΑΟΚ 7-1, τον Παναθηναϊκό 5-1, την ΑΕΚ 6-2 και 3-1, τον Ηρακλή 4-2, τον Εθνικό 2-1 και 3-2 ενώ επικράτησε και σε διεθνή αγώνα επί της Λέφσκι Σόφιας με σκορ 3-2^[9]. Σημαδιακή ήταν η χρονιά 1927-28, όπου Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ, αποβλήθηκαν από την νεοσύστατη ΕΠΟ, δεν συμμετείχαν στο πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και ίδρυσαν το ΠΟΚ. Ο ΠΟΚ διοργάνωσε το Κύπελλο Πάσχα, το οποίο κατέκτησε ο Ολυμπιακός, επικρατώντας του Παναθηναϊκού 3-1, της ΑΕΚ 4-1, της Βίνους Σπάρτα 5-1 και της Μπεογκράντσκι 3-0. Την επόμενη χρονιά 1928-29, ο Ολυμπιακός συμμετείχε και κατέκτησε ξανά το Πρωτάθλημα Πειραιά, ενώ υπερασπίζεται επιτυχώς τα κεκτημένα στο 2ο Κύπελλο Πάσχα^[10].

Την περίοδο 1929-30, μετείχε για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το οποίο απέτυχε να κατακτήσει γνωρίζοντας μάλιστα την πρώτη ήττα μετά από τρία χρόνια, ξανά από τον Παναθηναϊκό. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, με τον Ολυμπιακό να κατακτά για πρώτη φορά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 1930-31, νικώντας όλους τους βασικούς διεκδικητές του τίτλου. Η ομάδα ηττήθηκε μόλις σε έναν από τους 14 αγώνες, νίκησε 11 φορές ενώ σε 2 αγώνες αναδείχθηκε ισόπαλη{^[11]. Άξιες αναφοράς είναι οι νίκες επί του Παναθηναϊκού 3-1 εντός και 3-2 εκτός έδρας. Εμβληματικοί παίκτες της πρώτης ομάδας του Ολυμπιακού ήταν οι Γεώργιος Ανδριανόπουλος, Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, Κώστας Τερεζάκης, Φίλιππος Κουράντης, Νίκος Πανόπουλος και ο τερματοφύλακας Αχιλλέας Γραμματικόπουλος^[12].

[Επεξεργασία]Εδραίωση (1931 – 1944)

Με την έναρξη της νέας δεκαετίας, τα τοπικά πρωταθλήματα υποβαθμίζονταν και αυξανόταν η απήχηση, σε συλλόγους και φιλάθλους, το Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Επίσης τις χρονιές 1931-32, 1932-33, 1934-35, 1935-36 δεν διεξήχθη πρωτάθλημα Πειραιά ενώ το πρωτάθλημα 1940-41 διεκόπη λόγω του πολέμου^{[εκκρεμεί παραπομπή]}.

Τον Οκτώβριο του 1931, οι Γιώργος και Γιάννης Ανδριανόπουλος αποσύρθηκαν και άλλαξε βασικός κορμός της ομάδας. Εκείνη την περίοδο (1931-32), το πρωτάθλημα κατέκτησε ο Άρης Θεσσαλονίκης. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να πάει μακριά ούτε στην πρώτη του συμμετοχή στο [[Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών|Κύπελλο Ελλάδος],] αφού αποκλείστηκε πρόωρα από τον Απόλλωνα^[12]. Την επόμενη χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα, νικώντας τον Άρη (3-2, 5-0) και την ΑΕΚ (3-1, 3-2). Την ίδια χρονιά ο Ολυμπιακός πέτυχε θρίαμβο με σκορ 6-1 επί του Παναθηναϊκού στο Κύπελλο, χωρίς να καταφέρει να φτάσει στον τελικό. Τον τίτλο διατήρησε και την περίοδο 1933-34, με νίκες επί του Ηρακλή (3-2, 2-1)^[13].

Εκείνη την εποχή, η ομάδα ανανεωνόταν διαρκώς και πλέον από τους Ανδριανόπουλους είχε μείνει μόνο ο Λεωνίδας. Νέοι παίκτες, με σημαντικότερους τους Γιάννη Βάζο, Χριστόφορο Ράγκο και Θεολόγο Συμεωνίδη, οδηγούσαν την ομάδα από τρόπαιο σε τρόπαιο^[13]. Το 1934-35 το πρωτάθλημα δεν ολοκληρώθηκε, οι ερυθρόλευκοι είχαν ισοβαθμήσει με Εθνικό και Παναθηναϊκό στους 13 βαθμούς, ενώ οι μεταξύ τους αναμετρήσεις έληξαν 2-0, 5-2 με τον Εθνικό και 2-0, 0-1 με τον ΠΑΟ, η ΕΠΟ όμως δεν είχε προνοήσει για την περίπτωση ισοβαθμίας. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με διαφορά το πρωτάθλημα του 1935-36, σημειώνοντας νέα μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού με 6-1. Το ίδιο έγινε και την επόμενη χρονιά, με τον Ολυμπιακό να κερδίζει εκτός έδρας τον ΠΑΟΚ 5-1 και τον Παναθηναϊκό 1-0, κατακτώντας το πέμπτο πρωτάθλημα της ιστορίας του^[14].

Προσθέτοντας στο δυναμικό του τον Γιάννη Χέλμη από τον Εθνικό, ο Ολυμπιακός κατέκτησε το τελευταίο του πρωτάθλημα πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1937-38, με νίκες επί του Άρη (3-2, 5-1)^[15]. Δεν τα κατάφερε την επόμενη χρονιά, αφού ισοβάθμησε με την ΑΕΚ αλλά υστερούσε στη διαφορά τερμάτων, χάνοντας έτσι το πρωτάθλημα. Στο Κύπελλο απέκλεισε τον Παναθηναϊκό με 2-0 προτού ηττηθεί από την ΑΕΚ με 2-1. Την ίδια χρονιά έχασε και για μοναδική φορά το πρωτάθλημα Πειραιά από τον Εθνικό. Με την ΑΕΚ να διπλασιάζει τα πρωταθλήματά της το 1939-40, ο Ολυμπιακός αρκέστηκε στο πρωτάθλημα Πειραιά, ενώ η διοργάνωση του 1940-41 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ^[16]. Ποδόσφαιρο παίχτηκε ξανά το 1945, αφού πολλοί παίκτες του Ολυμπιακού ήταν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, ενώ αρκετοί ανέπτυξαν και αντιστασιακή δράση, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Νίκο Γόδα^[17].

[Επεξεργασία]Αναγέννηση και Θρύλος (1945 - 1959)

Μετά τον πόλεμο συνέβησαν σημαντικές αλλαγές στην ομάδα. Σημαντικοί παίκτες του παρελθόντος είχαν αποσυρθεί, συνέχισαν όμως οι πολύ καλοί Βαζός και Χέλμης, ενώ σε αυτούς προστέθηκαν οι επίσης σημαντικοί Ανδρέας Μουράτης, Στέλιος Κουρκουκλάτος και Διονύσης Μινάρδος^[18]. Στα αγωνιστικά, εξακολούθησε να κατακτά κάθε χρόνο το πρωτάθλημα Πειραιά, έως το 1959 που διοργανώθηκε το τελευταίο. Δεν είχε όμως εξαρχής την ίδια επιτυχία και στο πρώτο μεταπολεμικό Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1945-46, που κατέληξε στον Άρη. Επέστεψε στις επιτυχίες την επόμενη περίοδο (1946-47), όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα και το συνδύασε με το πρώτο Κύπελλο Ελλάδος που κατάφερε να κερδίσει, σημειώνοντας νταμπλ^[18].

Παραμένει ακλόνητος πρωταθλητής και το 1947-48, με καλύτερο παίκτη ξανά τον Γιάννη Βάζο και νίκες επί του ΠΑΟΚ (2-1, 3-0) και του Απόλλωνα (2-1, 1-1). Στο Κύπελλο, παρά τον αρχικό θρίαμβο επί του Ηρακλή με 6-0, έχασε στο δεύτερο παιχνίδι από την ΑΕΚ 1-0 και αποκλείστηκε. Την περίοδο 1948-49, έχασε το πρωτάθλημα, σε ισοβαθμία με τον Παναθηναϊκό, στη διαφορά τερμάτων. Αν και είχε καλύτερο συντελεστή στα μεταξύ τους παιχνίδια (2-0, 2-3), ο μηδενισμός του Άρη στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, λόγω παραπόνων για την διαιτησία, έδωσε το πρωτάθλημα στους «πράσινους»^[19]. Λόγω του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, το 1949-50, δεν διοργανώθηκε πρωτάθλημα. Αξιοσημείωτο είναι πως δύο παίκτες του Ολυμπιακού, οι Ν. Πολίτης και Γιώργος Δαρίβας, βρέθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μακρόνησο^[20].

Δεκαετία μεγάλων επιτυχιών ήταν αυτή του '50. Με γερές βάσεις από τα προηγούμενα χρόνια, κατάφερε να κατακτήσει 7 πρωταθλήματα και 7 κύπελλα. Η αρχή έγινε με το νταμπλ της περιόδου 1950-51, αφού εκτός από πρωταθλητής αναδείχθηκε και κυπελλούχος νικώντας τον ΠΑΟΚ με 4-0^[21]. Δεν του δόθηκε η ευκαιρία να επαναλάβει το νταμπλ την επόμενη χρονιά, λόγω ενός πρωτοφανούς σκανδάλου^[22]. Στον αγώνα Παναθηναϊκός – Φωστήρας, όπου αναδείχθηκαν ισόπαλοι 2-2, οι αρμόδιοι ακύρωσαν γκολ του Φωστήρα ως εκπρόθεσμο στέλνοντας ΑΕΚ και ΠΑΟ στα μπαράζ για την ανάδειξη του πρωταθλητή Αθήνας. Η ΑΕΚ, ως αδικημένη αρνήθηκε, δεν διεξήχθη η τελική φάση του πρωταθλήματος και δεν προέκυψε πρωταθλητής. Οι ερυθρόλευκοι όμως διατήρησαν το Κύπελλο απέναντι στον Πανιώνιο (2-2 , 2-0). Ούτε την επόμενη χρονιά όμως κατάφερε να κάνει νταμπλ ο Ολυμπιακός, αν και κατέκτησε ξανά το Κύπελλο επί της ΑΕΚ με 3-2, αφού έχασε το πρωτάθλημα που κατέληξε στον Παναθηναϊκό^[23].

Επανόρθωσε το 1953-54, όπου κατέκτησε το δέκατο πρωτάθλημα της ιστορίας του, ενώ το συνδύασε και με το κύπελλο νικώντας 2-0 την Δόξα Δράμας^[24]. Πρωταθλητής αναδείχθηκε και τις επόμενες δύο χρονιές, δεν τα κατάφερε όμως στο Κύπελλο, αφού ηττήθηκε από τον Απόλλωνα το '55 και από την ΑΕΚ το '56. Κυριαρχεί απόλυτα πάντως τις επόμενες χρονιές στον ελληνικό χώρο, κατακτώντας άλλα τρία πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα^[25]. Με έξι διαδοχικά πρωταθλήματα και 4 νταμπλ, η λέξη Θρύλος έγινε, για τους οπαδούς της ομάδας, συνώνυμη της λέξης Ολυμπιακός. Βασικά στελέχη εκείνης της ομάδας του Ολυμπιακού ήταν οι Ανδρέας Μουράτης, Γιώργος Δαρίβας, Ηλίας Ρωσίδης, Θανάσης Μπέμπης, Μπάμπης Κοτρίδης, Μπάμπης Δρόσος, Κώστας Καραπατής, Σάββας Θεοδωρίδης, Ηλίας Υφαντής, Θανάσης Κίνλεϊ, Στέλιος Ψύχος^[25].

[Επεξεργασία]Σποραδικές επιτυχίες (1960 - 1979)

Η έναρξη της Ά Εθνικής κατηγορίας σηματοδότησε αλλαγή σελίδας για τον Ολυμπιακό. Μετά από έξι άκρος επιτυχημένες περιόδους, από το 1959-60 έως το 1964-65, δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο πρωτάθλημα, τερματίζοντας δεύτερος ή τρίτος. Είχε ποιοτικούς παίκτες στις γραμμές του όπως οι Ηλίας Υφαντής, Σάββας Θεοδωρίδης, Θανάσης Μπέμπης ενώ πρόσθεσε και νέους όπως οι Κώστας Πολυχρονίου, Γιώργος Σιδέρης και Κώστας Παπάζογλου^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Δεν κατάφερε όμως να πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα σε μια περίοδο που θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες του μεγάλου αντιπάλου, του Παναθηναϊκού. Αντίθετα, στο Κύπελλο Ελλάδος, έφτασε πέντε φορές στον τελικό κατακτώντας τέσσερις φορές το τρόπαιο. Χαρακτηριστικές είναι οι νίκες στους τελικούς, 3-0 τον Παναθηναϊκό το '60 στον επαναληπτικό, 3-0 τον Πανιώνιο στο '61, 3-0 τον Πιερικό το '63, 1-0 τον Παναθηναϊκό το '65. Στον τελικό βρέθηκε και το '62 με αντίπαλο ξανά τους πράσινους αλλά το παιχνίδι διεκόπη λόγω σκότους, ενώ το σκορ ήταν 0-0 στην παράταση.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Ξανά πρωταθλητής στέφθηκε την περίοδο 1965-66, μια επιτυχία που χρεώνεται πρωτίστως στον προπονητή της ομάδας, Μάρτον Μπούκοβι. Με τον Ούγγρο προπονητή να εφαρμόζει πρωτοποριακές μεθόδους και τακτικές για την εποχή, οι ερυθρόλευκοι δημιούργησαν ένα πολύ ισχυρό σύνολο^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Αποδίδοντας κατά διαστήματα εκπληκτικό ποδόσφαιρο, έκαναν 23 νίκες και 4 ισοπαλίες σε 30 αγώνες, βάζοντας τέλος στην εξαετή ανομβρία τίτλων. Με τον Μπούκοβι στην τεχνική ηγεσία και πρωταγωνιστές τους Σιδέρη, Πολυχρονίου και Νίκο Γιούτσο, κατέκτησαν και το πρωτάθλημα του 1966-67, με το τέλος του πρωταθλήματος να βρίσκει την Ελλάδα υπό το στρατιωτικό καθεστώς της Χούντας. Το καθεστώς αυτό, κατά την άποψη των οπαδών και της διοίκησης του Ολυμπιακού, ευνόησε ξεκάθαρα τον αντίπαλο Παναθηναϊκό κατά τα επόμενα χρόνια. Την επόμενη διετία, αν και δεν κατάφερε να κατακτήσει πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε πολύ δυνατός στο Κύπελλο. Αναδείχθηκε νικητής το 1968 επί του Παναθηναϊκού, στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ενώ στον ιστορικό τελικό του 1969 έχασε το κύπελλο στο στρίψιμο της δεκάρας^{[εκκρεμεί παραπομπή]}.

Με τον Ολυμπιακό να διαμαρτύρεται για σωρεία διαιτητικών λαθών εις βάρος του τα επόμενα χρόνια, αλλά και με τον Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού Ασλανίδη να επεμβαίνει διαρκώς στα του ποδοσφαίρου^{[εκκρεμεί παραπομπή]}, μοναδικό τρόπαιο της επόμενης τριετίας ήταν το κύπελλο επί του ΠΑΟΚ το '71 με 3-1. Όλα άλλαξαν το 1972, όταν πρόεδρος του Ολυμπιακού ανέλαβε ο Νίκος Γουλανδρής. Ξοδεύοντας μεγάλα ποσά για μεταγραφές, συγκέντρωσε πολλά αστέρια στην ομάδα του Πειραιά. Πρωτοκλασάτοι παίκτες όπως οι Νίκος Γιούτσος,Γιώργος Δεληκάρης, Παναγιώτης Κελεσίδης, Γιάννης Κυράστας, Ρομαίν Αργυρούδης, Μίλτον Βιέρα, Μάικ Γαλάκος, Χούλιο Λοσάντα, Υβ Τριαντάφυλλος, Θανάσης Αγγελής, Γιάννης Γκαϊτατζής, Απόστολος Γκλέζος, Πέτρος Καραβίτης, Μιχάλης Κρητικόπουλος, Μιγκέλ Νικολάου, Βασίλης Σιώκος, Μπάμπης Σταυρόπουλος, και Δημήτρης Περσίδης πάσχιζαν για μια θέση στην ενδεκάδα^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Η ομάδα του Γουλανδρή, υπό τις οδηγίες του προπονητή Λάκη Πετρόπουλου κατέκτησε την τριετία 1972-75 τρία πρωταθλήματα και δύο νταμπλ. Οι ερυθρόλευκοι, έχοντας υπεροπλία στην επίθεση, απέδωσαν 102 τέρματα την περίοδο 1973-74, σημειώνοντας ρεκόρ^{[εκκρεμεί παραπομπή]}.

Με τον Γουλανδρή να αποχωρεί από την προεδρία απηυδισμένος από την αντιμετώπιση των διαιτητών^{[εκκρεμεί παραπομπή]} το 1975, ο Ολυμπιακός περνά ξανά στην ανυποληψία. Χωρίς να έχει στιβαρή διοίκηση, έχασε αρκετά από τα μεγάλα αστέρια της ομάδας και την επόμενη τετραετία, 1975-79, δεν κατάφερε να κατακτήσει ούτε πρωτάθλημα ούτε κύπελλο. Χωρίς να έχει σταθερή απόδοση στο πρωτάθλημα τις χρονιές 1975-76 και 1977-78, κατετάγη τρίτος και τέταρτος αντίστοιχα. Έφτασε όμως και κοντά στον τίτλο δύο φορές, το 1976-77, όπου ήταν πρώτος μέχρι την τελευταία αγωνιστική πριν ηττηθεί από την Καστοριά, και την περίοδο 1978-79, όπου αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αγώνα μπαράζ με την ΑΕΚ, λόγω ισοβαθμίας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς την διοργανώτρια αρχή. Στο θεσμό του Κυπέλλου, έφτασε μόλις σε έναν τελικό το '76 όπου και έχασε το τρόπαιο από τον Ηρακλή στα πέναλτι. Τις επόμενες χρονιές δεν τα κατάφερε, αφού αποκλειόταν είτε στους προημιτελικούς είτε στους ημιτελικούς^{[εκκρεμεί παραπομπή]}.

[Επεξεργασία]Διοργανώσεις

[Επεξεργασία]Πρωτάθλημα Πειραιά

Το Πρωτάθλημα Πειραιά, ήταν το πρώτο πρωτάθλημα στο οποίο συμμετείχε ο Ολυμπιακός, το 1925. Από την δεκαετία του 30, απέκτησε τοπικό χαρακτήρα αλλά δεν μειώθηκε η αξία του καθώς τις περισσότερες φορές ο πρωταθλητής έπαιρνε και το μοναδικό εισιτήριο για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα του 1928 από τηνΕΠΟ, λόγω διαφορών^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Δεν συμμετείχε στα πρωταθλήματα του 1932, 1933 και 1936 λόγω σύστασης εθνικής κατηγορίας με περισσότερες ομάδες και παρόμοιο τρόπο διεξαγωγής με τον σημερινό. Μεγάλος αντίπαλος του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα Πειραιά ήταν ο Εθνικός, που όμως κατάφερε να κατακτήσει μόνο το πρωτάθλημα του 1939, από αυτά που συμμετείχε και ο Ολυμπιακός, ενώ σε αυτό του 1929 ανακηρύχθηκαν συμπρωταθλητές^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Πρωτάθλημα Πειραιά διεξήχθη για τελευταία φορά το 1959.

Χρονιά	25	26	27	28	29	30	31	32	33	34	35	36	37	38	39	40	41	42	43	44	45	46	47	48	49	50	51	52	53	54	55	56	57	58	59
Θέση	1ος	1ος	1ος	Α	1ος	1ος	1ος	Σ	Σ	1ος	Δ	Σ	1ος	1ος	2ος	1ος	Δ	Χ	Χ	Χ	Χ	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος
Α - Αποβλήθηκε · Σ - Δεν Συμμετείχε · Δ - Διεκόπη · X - Δεν διεξήχθη

[Επεξεργασία]Πανελλήνιο πρωτάθλημα

Στο πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδος το 1928 ο Ολυμπιακός μαζί με ΠΑΟ και ΑΕΚ δεν συμμετείχαν με επακόλουθο την τιμωρία τους από την ΕΠΟ^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο δεύτερο πρωτάθλημα του 1929-30 μαζί με τους Παναθηναϊκό και Άρη κατακτώντας την τελευταία θέση. Στο επόμενο πρωτάθλημα του 1930-31 κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο, ενώ ακολούθησαν άλλα πέντε τη δεκαετία του 1930^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Η πλήρης καταξίωση για τον Ολυμπιακό ήρθε την δεκαετία του 1950 όταν η ομάδα, με σπουδαίους παίκτες στη σύνθεσή της, κατέκτησε επτά πρωταθλήματα, τα έξι εκ των οποίων συνεχόμενα, και πέντε νταμπλ. Τότε παρατηρείται η χρήση της ονομασίας «Θρύλος» για την πειραϊκή ομάδα, η οποία υφίσταται μέχρι και σήμερα, ενώ η ομάδα γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής, με τον φανατικό της κόσμο να γεμίζει ασφυκτικά το τότε Ποδηλατοδρόμιο (το μετέπειτα Στάδιο Καραϊσκάκης) και να την ακολουθεί πιστά σε όλα τα γήπεδα που αγωνιζόταν.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Αναλυτικά

Χρονιά	28	29	30	31	32	33	34	35	36	37	38	39	40	41	42	43	44	45	46	47	48	49	50	51	52	53	54	55	56	57	58	59
Θέση	Σ	Χ	3ος	1ος	5ος	1ος	1ος	Δ	1ος	1ος	1ος	2ος	2ος	Χ	Χ	Χ	Χ	Χ	3ος	1ος	1ος	2ος	Χ	1ος	Χ	2ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος
Σ - Δεν Συμμετείχε · Δ - Διεκόπη · X - Δεν διεξήχθη

[Επεξεργασία]Α' Εθνική

Εμφάνιση 2008-09

Εμφανίσεις 2008-09

Την αγωνιστική περίοδο 1959-60 η ΕΠΟ αποφάσισε την ίδρυση μόνιμης εθνικής κατηγορίας με 16 ομάδες, Ο Ολυμπιακός συμπεριλήφθηκε ως πρωταθλητής Πειραιά. Μέχρι το 1966 δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα τερματίζοντας 2ος και 3ος.

Τη διετία 1965-67, ο Ολυμπιακός δημιούργησε, με προπονητή τον Μάρτον Μπούκοβι, μια πολύ δυνατή ομάδα κερδίζοντας δύο πρωταθλήματα, ενώ την τριετία 1972-75, επί προεδρίας Νίκου Γουλανδρή, οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν τρία πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα Ελλάδος.

Μετά την αποχώρηση του Μπούκοβι, άρχισε μια σταδιακά φθίνουσα πορεία μέχρι το 1971 που ο Ολυμπιακός τερμάτισε 7ος. Από το 1972 η ομάδα ανασυντάχθηκε και επέστρεψε στην κορυφή με τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις πρωταθλημάτων το 1973, 1974, και 1975. Μέχρι το 1979 που το πρωτάθλημα έγινε επαγγελματικό, ο Ολυμπιακός πρωταγωνίστησε χωρίς να καταφέρει να το κατακτήσει. Στην διοργάνωση του 1979 ισοβάθμησε στην 1η θέση με την ΑΕΚ αλλά αρνήθηκε να πάρει μέρος σε αγώνα μπαράζ, μετά από απόφαση της διοίκησής του, εξαιτίας των διαιτητικών λαθών που είχαν γίνει εις βάρος του, στον αγώνα της τελευταίας αγωνιστικής με τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο^{[εκκρεμεί παραπομπή]}.

Ιστορικός έχει μείνει ο αγώνας στα Τρίκαλα το 1966, με τον τοπικό ΑΟ Τρικάλων όπου 15.000 φίλαθλοι του Ολυμπιακού είχαν φτάσει με κάθε μέσο στην πόλη από την προηγούμενη μέρα, κάτι πολύ δύσκολο την εποχή εκείνη, για να πανηγυρίσουν την νίκη-τίτλο (0-5) ύστερα απο 7 χρόνια. Οι περισσότεροι διανυκτέρευσαν σε χωράφια και στους δρόμους, την επόμενη μέρα το γήπεδο ήταν κατάμεστο από φίλους της ομάδας.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Αναλυτικά

Χρονιά	60	61	62	63	64	65	66	67	68	69	70	71	72	73	74	75	76	77	78	79
Θέση	3ος	2ος	2ος	3ος	2ος	2ος	1ος	1ος	2ος	2ος	3ος	7ος	2ος	1ος	1ος	1ος	3ος	2ος	4ος	2ος

[Επεξεργασία]Επαγγελματικό πρωτάθλημα

Με νομοσχέδιο που κατατέθηκε στην βουλή στις 19 Ιανουαρίου 1979 οι σύλλογοι μετατράπηκαν σε Π.Α.Ε. και έγιναν επαγγελματικοί. Ταυτόχρονα, επιχειρηματίες και εφοπλιστές ανέλαβαν τις νέες ΠΑΕ αποκτώντας τα πλειοψηφικά πακέτα των μετοχών. Τον Ολυμπιακό ανέλαβε όμιλος επιχειρηματιών με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά.

Ο Ολυμπιακός επανήλθε στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος κατακτώντας τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα και ένα ακόμα το 1987. Στη συνέχεια, την ιδιοκτησία ανέλαβε ο μετέπειτα καταδικασμένος για μεγάλο οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο, επιχειρηματίας Γιώργος Κοσκωτάς και, αμέσως μετά, ο Αργύρης Σαλιαρέλης, ο οποίος επίσης καταδικάστηκε για οικονομικές ατασθαλίες. Αυτή ήταν η πιο άσχημη περίοδος στην ιστορία της ομάδας, η οποία χαρακτηρίστηκε ως «πέτρινα χρόνια», καθώς δεν κατάφερε να κατακτήσει πρωτάθλημα για εννέα χρόνια, αν και κατά περιόδους έπαιξε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο έχοντας στη σύνθεσή τους αναγνωρισμένης και υψηλής αξίας παίκτες, όπως ο Λάγιος Ντέταρι, ο Όλεγκ Προτάσοφ, ο Γκενάντι Λιτόφτσενκο, ο Γιούρι Σάβιτσεφ και ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες. Κατέκτησε, παρ' όλα αυτά τα κύπελλα του 1990 και του 1992, καθώς και το Σούπερ Καπ του 1992, φτάνοντας επίσης στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων την περίοδο 1992-93. Μάλιστα αυτή η στείρα περίοδος των Πειραιωτών ξεκίνησε με τον χειρότερο τρόπο, αφού στο πρωτάθλημα 1987-88, ο Ολυμπιακός τερμάτισε μόλις στην 8η θέση, φτάνοντας στην πιο δυσάρεστη θέση της ιστορίας του, να παλεύει για μεγάλο διάστημα για την αποφυγή του υποβιβασμού.

Το 1993 τον σύλλογο ανέλαβε ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος αναδιοργάνωσε τον Ολυμπιακό και τον οδήγησε σε επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1997 μέχρι το 2003, και έντεκα συνολικά στα τελευταία δώδεκα χρόνια (1997-2008), ενώ η ομάδα πραγματοποίησε την καλύτερη παρουσία της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το 1999, όταν έφτασε στους προημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ. Επί προεδρίας Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός ενισχύθηκε με παίκτες διεθνούς φήμης και αξίας, όπως οι Τζιοβάννι, Ζάχοβιτς, Καρεμπέ και Ριβάλντο, ενώ οι παρουσίες του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον πάγκο του Ολυμπιακού, του επί σειρά ετών πρώτου σκόρερ Αλέκου Αλεξανδρή και του κορυφαίου ξένου σκόρερ στην ιστορία του ΟλυμπιακούΠρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, συνέβαλαν σημαντικά στην αναγέννησή του. Από τις 31 Δεκεμβρίου 2010 Πρόεδρος ανέλαβε ο Ευάγγελος Μαρινάκης.

Αναλυτικά

Το Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης, έδρα του Ολυμπιακού, χρησιμοποιήθηκε στουςΟλυμπιακούς αγώνες των Αθηνών.

Aγων. περίοδος	Θέση	Aγων. περίοδος	Θέση
1979-80	1ος	1993-94	3ος
1980-81	1ος	1994-95	2ος
1981-82	1ος	1995-96	3ος
1982-83	1ος	1996-97	1ος
1983-84	2ος	1997-98	1ος
1984-85	4ος	1998-99	1ος
1985-86	5ος	1999-00	1ος
1986-87	1ος	2000-01	1ος
1987-88	8ος	2001-02	1ος
1988-89	2ος	2002-03	1ος
1989-90	4ος	2003-04	2ος
1990-91	2ος	2004-05	1ος
1991-92	2ος	2005-06	1ος
1992-93	2ος

Σούπερ Λίγκ

Aγων. περίοδος	Θέση
2006-07	1ος
2007-08	1ος
2008-09	1ος
2009-10	5ος